Του Αιδεσιμολογιωτάτου Πρεσβυτέρου Πατρός Νικολάου Γονιδάκη – Εφημέριου του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Βόλου
Δύο λέξεις ευρέως χρησιμοποιούμενες στην καθημερινότητά μας, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, είναι αυτές που θα μας απασχολήσουν σήμερα, οι οποίες, μπορεί να βρίσκονται στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, όμως, δεν χωρούν στην σχέση μας με τον Κύριόν μας Ιησούν Χριστόν, το «γιατί» και το «πρέπει».
Σήμερα λοιπόν, την δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου, ακούμε από τον Ευαγγελιστή Λουκά την παραβολή του Ασώτου Υιού.
Μία ιστορία πλήρης νοημάτων και διδαγμάτων διά την
περίοδο αυτή που διανύουμε την προπαρασκευαστική. Για ακόμη μια φορά, η Εκκλησία μας, ως φιλεύσπλαχνη μητέρα, μας χαρίζει ευκαιρίες περισυλλογής, αυτοκριτικής, ουσιαστικής κοινωνίας με τον Χριστό και εορτασμού της δικής μας προσωπικής Αναστάσεως Χριστού και όχι συγχρωτισμού.
Τώρα, οι λέξεις που προαναφέραμε πώς σχετίζονται με την σημερινή ευαγγελική μας περικοπή; Με το να αντιστοιχίσουμε την καθεμία από αυτές, στους δύο βασικούς πρωταγωνιστές, στους υιούς του Θεού πατέρα που ακούσαμε.
Ξεκινώντας, λοιπόν, με το «γιατί», το οποίο θα προσδώσουμε στον μικρότερο υιό, στο νεότερο όπως μας λέει, τον άσωτο. Αυτό το «γιατί», ήταν που τον οδήγησε σε ρήξη με τον πατέρα του, τον έκανε θρασύ, να ζητήσει το μέρος της περιουσίας που του αναλογούσε. Θα μπορούσαμε να πούμε και ευτυχώς για εκείνον, πως τα κληροδοτήματα που έλαβε ήταν οι αρετές του Θεού, που του τις χάρισε απλόχερα και με αγάπη, αποχαιρετώντας και ευλογώντας τον, διά το νέο του ξεκίνημα.
Βλέπετε, αυτό είναι η πραγματική ελευθερία του Χριστού, τον αφήνει να πράξει όπως θέλει, στεναχωριέται μεν αν το εκλάβουμε ανθρωπομορφικά, μα του δίνει δε την ευκαιρία που νομίζει ως ευκαιρία, μα στην πραγματικότητα ήταν η ίδια του η καταστροφή. Γεμίζοντας, ο νεαρός, την σκέψη του με τα «γιατί», γιατί να είμαι υπό του πατρός; Γιατί να μην είμαι εγώ κυρίαρχος όλων; Φεύγει από την πατρική αγκαλιά, από την ποίμνη των λογικών προβάτων και τον κατατρώνε οι λύκοι.
Είναι σαν εμάς, τους ανθρώπους του σήμερα, που τα θέλουμε όλα δικά μας και όταν μας πάνε τα πράγματα και οι καταστάσεις κάπως καλά, ξεχνούμε το Χριστό, φεύγουμε μακριά του, νομίζοντας ο καθένας μας, πως ως μικροί θεοί μπορούμε να επικρατήσουμε των πάντων και αιωνίως. Όμως, ο καιρός πέρασε, τα έτοιμα τελείωσαν και το σκότος και βάθος της αμαρτίας κατέφτασε. Τα εφόδια, λοιπόν, που είχε εκ του πατρός, όπως εμείς σήμερα κατέχουμε το βάπτισμα, την εξομολόγηση, την Θεία Κοινωνία, τον ταρακούνησαν και εν μετανοία επέστρεψε στην ζεστή γεμάτη αγάπη αγκαλιά του πατέρα του. Στην, γεμάτη χαρά, επιστροφή του όμως,
συναντούμε τον μεγάλο αδερφό, που του προσδίδουμε την δεύτερη λέξη «πρέπει». Εκείνος, αντί να χαρεί, που ο αδερφός του ήταν νεκρός όπως μας λέει και αναστήθηκε, θύμωσε, γιατί ζώντας όλη του ζωή με τα «πρέπει» δεν είχε διαισθανθεί, ποιος ακριβώς ήταν ο πατέρας του. Θεωρούσε, πως ό,τι έκανε το έκανε από υποχρέωση, ότι έπρεπε να το κάνει για να φαίνεται και να είναι σωστός. Αυτή, λοιπόν, ήταν η νοσηρή καταστροφή του, δεν μπορούσε να δεχθεί τον μετανοημένο αδερφό του, διότι θεωρούσε πως έπρεπε να εκδιωχθεί από τον πατέρα, να μην γίνει δεκτός και να τιμωρηθεί με τον χειρότερο τρόπο, την αποστροφή Του. Είναι, θα λέγαμε, η άλλη μερίδα των πιστών ανθρώπων σήμερα, που ζουν μέσα στην εκκλησία, φαινομενικά «εν Χριστώ», μα δυστυχώς δε γνωρίζουν το Χριστό. Θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους από τους άλλους, λαμβάνοντας την θέση του κριτή, ενώ οι Άγιοι πατέρες μας λένε, εφιστώντας μας την προσοχή, πως ο Παράδεισος κρύβει πολλές και μεγάλες εκπλήξεις, για ανθρώπους που εδώ στη γή, θα μπορούσαμε να πούμε, δεν μας γεμίζαν το μάτι και δεν τους δίναμε καμία σημασία, ότι θα βρίσκονται και θα κοσμούν τον θρόνο του Χριστού.
Αδελφοί, να χρησιμοποιούμε όσο θέλουμε τις λέξεις αυτές στην καθημερινότητά μας, μα να τις διαγράψουμε παντελώς από την πνευματική μας ζωή. Δεν χρειάζονται «πρέπει» μα μόνο θέλω, δε χρειάζονται «γιατί» μα μόνο αποδοχή και άνευ όρων εμπιστοσύνη, αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν Χριστόν!
Αμήν.
Visits: 0
