“Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε έγιναν πολλά πράγματα. Ένα από αυτά θα σας διηγηθώ τώρα…

Είχε τόσο ενδιαφέρον για μένα, έσκυβε με τόση προσοχή και τρυφερότητα πάνω μου, πονούσε για μένα, στενοχωριόταν για τα προβλήματά σου ή καλύτερα έκανε δικό του το πρόβλημά σου, το “φορτωνόταν” αυτός στην πλάτη του… Δεν “έδειχνε” αγάπη, ήταν όλος μια μεγάλη αγάπη, ειλικρινής, άδολη, απίστευτη.

Γρήγορα κέρδισε την εμπιστοσύνη μου και του ανοίχτηκα. -Γέροντα έχω ένα πρόβλημα…

-Τι πρόβλημα;

-Να, θυμώνω…Με πιάνει ένας θυμός ώρες-ώρες. Με κοίταξε καλά στα μάτια και μου λέει:

-Θυμάσαι τότε που ο πατέρας σου ήταν στην Αθήνα, και έγινε αυτό και αυτό το γεγονός; …Ε! …Από τότε θύμωσες και κάνεις έτσι…Δεν είναι τίποτα, θα φύγει εύκολα θα κάνεις αυτό και αυτό…

Μου έδωσε δυο πραγματικές συμβουλές σαν τον γιατρό που γράφει μια συνταγή. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Με γύρισε δηλαδή περίπου δεκατρία χρόνια πίσω, για να μου θυμίσει ένα γεγονός της παιδικής μου ηλικίας, που εγώ το είχα ξεχάσει για να μου φανερώσει που βρίσκεται η αιτία του θυμού που με έπιανε. Τον κοίταζα σαστισμένος! Τότε είπα μέσα μου:

“Αυτός με ξέρει καλύτερα απ’ ο,τι ξέρω εγώ τον εαυτό μου”. Αυτό ήταν ένα σοκ. Μια αποκάλυψη. Υπάρχουν πράγματα στον κόσμο που δε μπορεί να τα εξηγήσει η μικρή ανθρώπινη λογική!!!

Άνοιξε μια χαραμάδα στη σκοτεινή “επιστημονική” προκατάλειψή μου, και μπήκε μέσα στον νου μου λίγο από το φως της ορθόδοξης πίστης μας”.

Απόσπασμα από το βιβλίο “Ο Άγιος Παΐσιος, το Ευαγγέλιο και ο Χριστός” του Αθανάσιου Ρακοβαλή, σελ. 30-31

Visits: 0