Ρώτησε κάποιος τον Γέροντα: “Πολλές φορές ο λογισμός μου τρέχει εκεί που δε θέλω να τρέξει. Με την επίκληση του Ονόματος του Ιησού Χριστού το πνεύμα μου μένει για λίγο σε μια κατάσταση νεκρή και μετά από λίγο ξαναπέφτω στον ίδιο λογισμό”.
Και ο Γέροντας του είπε: “Το πράγμα θέλει ανάλυση. Πάντως δεν πρέπει να δέχεται κανείς τους λογισμούς. Όταν περνούν και δεν τους δέχεται ενεργεί σωστά. Να σας πω κάτι δικό μου. Έχω την καλύβη μου και θέλω ησυχία. Όμως από πάνω περνούν αεροπλάνα, τι να κάνω; Μπορώ να σταματήσω τα αεροπλάνα; Κακό είναι να ισοπεδώσω την περιοχή μου και να κάνω αεροδρόμιο. Τώρα περνούν βουίζουν κι εγώ δεν δίνω σημασία.
Για την προσευχή που είπες πολλές φορές είναι και πάλι τέχνασμα του διαβόλου. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός έκανα αγώνα για τα πάθη. Έβλεπα ότι σ’ ένα πάθος έπεφτα συνέχεια. Ενώ προσευχόμουν, ο διάβολος με έφερνε σε μια κατάσταση που νόμιζα ότι δε θα μπορέσω να το νικήσω και ν’ αποκτήσω την ανάλογη αρετή. Παρόλο που είχα κάποια πρόοδο δεν την έβλεπα. Με αφόπλιζε ο Θεός με μια απελπισία. Νόμιζα ότι δε θα σηκωθώ, δε θα μπορέσω να το ξεπεράσω το πάθος, πάθαινα πανικό ενώ στην αρχή είχα προχωρήσει. Θα πεις, πως μπορεί να έχει προχωρήσει κανείς και να βλέπει ότι βρίσκεται πίσω; Είναι γιατί δεν βλέπουμε με πόσους παλεύουμε σήμερα με πόσους αύριο. Ας πω ένα παράδειγμα. Κάνω σήμερα ένα σφάλμα, λέω μέσα μου αύριο δε θα το ξανακάνω. Και αντί να το αποφύγω, την άλλη μέρα το κάνω χειρότερα. Και λέω “ωχ Θεέ μου γιατί το έκανα πάλι το λάθος”;
Ο διάβολος μαζεύει 5-10 δικούς του και με ρίχνει κάτω. Εγώ δεν βλέπω τους πολλούς αλλά μόνο έναν. Προσπαθώ κι άλλη φορά για να το ξεπεράσω, αλλά τίποτα. Έτσι με πιάνει απελπισία. Κι ο διάβολος σου λέει ο,τι πετύχω τώρα. Αν τον κάνω να τρελαθεί το πέτυχα. Αν του φέρω απελπισία, μελαγχολία ή τον οδηγήσω στην αυτοκτονία, τότε είναι που τον κέρδισα. Αν μπορούσαμε να δούμε με πόσους πολεμούσαμε την πρώτη μέρα, με πόσους τη δεύτερη, την τρίτη κ.λπ. ο διάβολος θα έφευγε δε θα μπορούσε να καθίσει.
Είχα φτάσει κάποτε σε τέτοια κατάσταση που νόμιζα ότι δε θα μπορέσω να φτάσω στην τάδε αρετή. Μετά όμως άρχισα άλλη τακτική. Έλεγα “Δόξα σοι ο Θεός σήμερα είμαι καλύτερα” κι ας ήμουν χειρότερα. Το ίδιο και την άλλη μέρα. Έτσι έδινα κουράγιο στον εαυτό μου, που ήταν τσακισμένος τελείως. Ενώ δε μπορούσα να προχωρήσω, εκείνο το “Δόξα σοι ο Θεός” ήταν πρόοδος, γιατί έδινα θάρρος και ελπίδα στον εαυτό μου. Έτσι τη μια μέρα έκανα ένα βήμα, την άλλη δυο βήματα και με τη χάρη του Θεού το ξεπέρασα”.
Από το βιβλίο του Πρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση “Ο Γέροντας Παΐσιος” σελίδες 115-116
ΧΟΡΗΓΙΑ:
Visits: 8
