Γράφει ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Δημήτριος Πολιτάκης
Ιεροκήρυκας
Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης
Κυριακή Η’ Λουκά
(Λουκά ι’ 25 – 37)
Σήμερα, ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας παρουσιάζει μια θαυμάσια παραβολή, την παραβολή του καλού Σαμαρείτου.
Μας ομιλεί για έναν ταξιδευτή που καθώς ταξίδευε από τα Ιεροσόλυμα προς την Ιεριχώ, έπεσε σε ενέδρα φθονερών και επικίνδυνων ανθρώπων, οι οποίοι τον έδειραν αλύπητα, του αφαίρεσαν τα ενδύματα και όλα όσα είχε στην κατοχή του και τον άφησαν στη μέση του δρόμου « ημιθανή », σχεδόν νεκρό από τα δολοφονικά χτυπήματα.
Σε αυτή την τρομερή κατάσταση τον βρήκαν, καθώς περνούσαν από εκείνο το δρόμο ένας ιερέας και ένας Λευΐτης, λειτουργοί του Νόμου και του Ναού του Σολομώντος.
Όμως ενώ τον είδαν και διαπίστωσαν ότι χρειαζόταν βοήθεια, τον εγκατέλειψαν, τον άφησαν στην τύχη του όπως λέγει ο λαός, εξαφανίστηκαν.
Επέλεξαν να μείνουν στο γράμμα του Νόμου, τυπολάτρες δηλαδή, όπως ακριβώς και ο νομικός της παραβολής. Και τι έλεγε ο Νόμος;
Απαγόρευε στους λειτουργούς του Ναού να έρχονται σε επαφή με νεκρά σώματα για να μη μολυνθούν, να είναι θα λέγαμε, « καθαροί », ώστε να επιτελούν τα καθήκοντά τους. Η τυπολατρεία σε όλο το μεγαλείο !!!
Κατά συγκυρία, πέρασε και ένας άλλος ταξιδευτής από το δρόμο εκείνο, ένας Σαμαρείτης, ο οποίος πλησίασε τον ταλαίπωρο άνθρωπο χωρίς να φοβηθεί. Λυπήθηκε πολύ για τη φρικτή εικόνα που αντίκρισε.
Έσκυψε πάνω στον άνθρωπο, του καθάρισε τις πληγές με λάδι και κρασί, του έδεσε τα τραύματα, τον μετέφερε σε ένα πανδοχείο, φρόντισε για τη διαμονή του πληρώνοντας τον ιδιοκτήτη του πανδοχείου.
Δεν έμεινε όμως μέχρι εκεί η φιλάνθρωπη και αγαθή καρδιά του. Είπε στον πανδοχέα να φροντίσει τον ταλαιπωρημένο άνθρωπο και σε περίπτωση που θα χρειαστεί να δαπανήσει περισσότερα από τα συμφωνηθέντα, θα επιστρέψει και θα τον πληρώσει ανάλογα.
Αυτή την παραβολή χρησιμοποίησε ο Χριστός, στο ερώτημα ενός νομικού, ο οποίος πονηρά σκεπτόμενος τον πλησίασε λέγοντάς του, Διδάσκαλε τι μπορώ να κάνω ώστε να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;
Ο Ιησούς του απάντησε: να κάνεις πράξη, να εφαρμόζεις το Νόμο, να αγαπάς τον Κύριο και Θεό σου με όλη τη δύναμη της καρδιάς και της ψυχής σου, αλλά, συνεχίζει ο Ιησούς, να αγαπάς και τον πλησίον σου, όπως ακριβώς αγαπάς και φροντίζεις τον εαυτό σου. Στο σημείο αυτό, ο νομικός ερωτά τον Κύριο, ποιός είναι ο πλησίον;
Με την παραβολή αυτή ο Κύριος θέλει να δείξει στον νομικό, αλλά και σε κάθε άνθρωπο, ότι « ο πλησίον » είναι οι άλλοι άνθρωποι για μας και εμείς για τους άλλους ανθρώπους.
Ο νομικός άνθρωπος, είναι θα λέγαμε η αφορμή αυτής της Ευαγγελικής διηγήσεως. Θεωρούσε ότι εφαρμόζοντας τυπικά τις εντολές του Θεού, θα σωθεί, θα κερδίσει την Ουράνια Βασιλεία, όμως δυστυχώς η ψυχή του είναι στεγνή από αγάπη και ενδιαφέρον προς τους συνανθρώπους του, που είναι η εικόνα του Θεού.
Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, παρουσιάζει και έναν τρίτο οδοιπόρο, έναν Σαμαρείτη, ο οποίος αν και εθνικός και συνάμα θρησκευτικός εχθρός των Ισραηλιτών, δεν απομακρύνεται, δεν προσπερνά τον καταπληγωμένο από τα θανάσιμα χτυπήματα Ιουδαίο, αλλά τον σώζει κυριολεκτικά από τον ίδιο το θάνατο.
Αυτή η παραβολή έχει καθαρά συμβολική ερμηνεία. Ο Σαμαρείτης, είναι ο Χριστός, Εκείνος που ενδιαφέρεται για τον κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από χρώμα, εθνικότητα, θρήσκευμα, δόγμα, θέση κοινωνική ή οικονομική, αξίωμα και κάθε ιδιαιτερότητα που τον χαρακτηρίζει σε αυτόν τον κόσμο.
Εκείνος που υπέμεινε τις δοκιμασίες και το φρικτό μαρτύριο της Σταυρώσεως, για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Εκείνος που πληρώνει το εισιτήριο, για να εισέλθουμε και να απολαύσουμε τη χαρά του Παραδείσου.
Ο πληγωμένος από τα τρομερά χτυπήματα Ιουδαίος, είναι ο κάθε άνθρωπος που αφήνεται στο έλεος των αδυναμιών του, των ελλείψεών του, της κακής νοοτροπίας του, του εγωισμού του, της κενοδοξίας του, της επάρσεώς του, της αντιφατικότητός του, που ενώ η ψυχή του διψά για τον Θεό, κυριεύεται από την ανεξέλεγκτη τάση προς το κακό και το λάθος και τελικά απογυμνώνεται από την αρετή και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.
Το πανδοχείο είναι η Εκκλησία μας, η κιβωτός της θεραπείας και της σωτηρίας μας.
Ο οίνος και το λάδι, με τα οποία ο Σαμαρείτης έπλυνε τις πληγές του χτυπημένου Ιουδαίου, είναι τα μυστήρια της Εκκλησίας μας.
Τα δύο δηνάρια με τα οποία ο Σαμαρείτης πλήρωσε τον ιδιοκτήτη του πανδοχείου, είναι η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη.
Πόσο σοφά ερμηνεύονται και πόσα νοήματα μας χαρίζει η διήγηση αυτή!
Η ζωή όλων των ανθρώπων είναι επίπονος δρόμος και αρκετά επικίνδυνος, με αμέτρητες παγίδες. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, παραμονεύουν ανελέητοι ληστές που προσπαθούν να κλέψουν κάθε πολύτιμο πνευματικό χάρισμα που μας έχει δωρίσει ο Θεός.
Οι επιθέσεις αυτών των ληστών, δεν είναι πάντα φανερές, αλλά γίνονται την κατάλληλη στιγμή, ώστε να θριαμβολογήσουν με το αποτέλεσμα που επιθυμούν.
Και όμως … αυτοί οι ληστές έχουν όνομα! Ο πρώτος ληστής είναι ο διάβολος, που αντιπαθεί θανάσιμα το κορυφαίο δημιούργημα του Θεού, τον άνθρωπο, γι αυτό προσπαθεί με κάθε τρόπο να ξεριζώσει απο την ψυχή του ανθρώπου τον Θεό, να καταστρέψει την επικοινωνία του με τον Δημιουργό, που είναι η προσευχή. Να του αποσπάσει την αγαθότητα, την απλότητα και κάθε αρετή, με τις οποίες έχει προικισθεί από τον Θεό.
Φοβερά επικίνδυνος ληστής ο δαίμονας, διότι μελετά κάθε αδυναμία μας και με ζηλευτή μαεστρία στήνει πλεκτάνη για να κατορθώσει τα φριχτά του σχέδια.
Ο δεύτερος ληστής είναι ο ίδιος ο εαυτός μας. Τοποθετήσαμε στη θέση του Θεού τον εαυτό μας και έτσι συνηθίσαμε να ζούμε χωρίς τον Θεό.
Λησμονήσαμε τον Κύριο, γίναμε ατομιστές, σκληροί, αδιάφοροι, αν-ορθόδοξοι στην πράξη. Η αγάπη υπάρχει μόνο ως λέξη στα χείλη και όχι ως ουσία και θεμέλιο της ζωής μας.
Τι μας λέγει όμως ο Άγιος Διάδοχος Φωτικής; «Η αγάπη ενώνει την ψυχή με τις αρετές του Θεού, αναζητώντας τον Αόρατο με τη νοερά αίσθηση».
Ας φροντίσουμε λοιπόν και ας προσέξουμε ώστε να μην αφεθούμε στο έλεος των ληστών, δηλαδή του δαίμονος ή του κακού εαυτού μας, διότι οι πληγές που θα υπάρξουν θα μείνουν εσαεί και θα μας ταλαιπωρούν. Η θλίψη, η μοναξιά, η αποτυχία και η προδοσία, θα είναι οι μόνοι μας σύντροφοι στο δρόμο του άσπλαχνου χρόνου.
Γι’ αυτό, ας εκφράζουμε καθημερινά την αγάπη του καλού Σαμαρείτου και ας την κάνουμε μήνυμα και ελπίδα προς όλους, ώστε να θεραπεύσουμε και να θεραπευθούμε, να συμφιλιωθούμε με κάθε «Ιουδαίο» και έτσι να γευθούμε τη χαρά, όχι μόνο του συντόμου παρόντος χρόνου, αλλά και της αιωνίου και ατελευτήτου Ζωής και Βασιλείας. Αμήν.
Visits: 1
