Κ. Γρίβας : Η μετατροπή της ΑΟΖ σε προέκταση κυριαρχίας , όπως στην Στεριά
Ὁ καθηγητὴς γεωπολιτικῆς Κωνσταντῖνος Γρίβας, μιλώντας στὸν 98.4 ἀρχικὰ διευκρίνισε ὅτι ὅλη ἡ ἐπικαιρότητα ἀπὸ τὸ Oruc Reis καὶ τὴν συζήτηση στὴν Ἑλλάδα γιὰ τὴν Χάγη ἢ τὴν συνεκμετάλλευση, μέχρι τὰ Μ.Ο.Ε. ἀλλὰ καὶ τὴν νέα ἀλλαγὴ στάσης τῶν ΗΠΑ, ὡς πρὸς τὴν εἰσβολὴ τῆς Τουρκίας στὴ Συρία, μὲ τὴν Ἑλλάδα νὰ ἐκτιμᾶ τώρα , ὅτι ἡ Ρωσία εἶναι αὐτὴ ποὺ μπορεῖ νὰ στραφεῖ κατὰ τῆς Τουρκίας, κατὰ τὸν ἴδιο δὲν εἶναι παρὰ μία κακὸ-παιγμένη θεατρικὴ παράσταση στὸ ἐσωτερικό της χώρας ἀπὸ ἕνα τμῆμα τῆς ἐλὶτ ποὺ οὐσιαστικὰ ἀρχίζει νὰ λειτουργεῖ ἔστω καὶ ἀκούσια ὡς προέκταση τῆς στρατηγικῆς της Τουρκίας. Αἴσθηση ὅμως προκάλεσε , ἡ ἀνάλυση τοῦ κ. Γρίβα, γιὰ τὸ πῶς μὲ πρότυπο τὴν Κίνα, διεθνῶς ἐπιχειρεῖται μία….
ἄλλη νομικὴ ἑρμηνεία καὶ ἀναθεώρηση τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου τῆς Θάλασσας , μὲ τὴν Τουρκία νὰ εἶναι ἀπὸ τὶς πρῶτες χῶρες ποὺ ὄχι ἁπλὰ παρατηρεῖ ἀλλὰ καὶ ἐπιχειρεῖ νὰ ἀντιγράψει αὐτὴ τὴν στρατηγική. Ὅπως εἶπε, ἡ Κίνα ἀντιλαμβάνεται ὁλόκληρη τὴ Νότιο Σινικὴ Θάλασσα ὡς χῶρο ἐθνικῆς κυριαρχίας, ὡς προέκταση τοῦ ἐδάφους της πρὸς τὴ θάλασσα. Τὸ κινεζικὸ “γαλάζιο ἔδαφος” ὅπως ἀναφέρεται σὲ πρόσφατη κινεζικὴ ἔκδοση στρατηγικῆς. Ὁ συσχετισμὸς μὲ τὴ “Γαλάζια Πατρίδα” τῆς Τουρκίας εἶναι ἐμφανής. Καὶ ἂς μὴν βιαστεῖ κανεὶς νὰ πεῖ ὅτι αὐτὴ εἶναι μία κινεζικὴ ἰδιαιτερότητα. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴ Ρωσία στὸν Ἀρκτικό. Συγκεκριμένα, ἡ διαφαινόμενη τήξη τῶν ἀρκτικῶν πάγων στερεῖ ἀπὸ τὴ Ρωσία τὸ “Μεγάλο Παγωμένο Τεῖχος”, ποὺ ἐξασφάλιζε τὴν ἀπὸ Βορρᾶ προστασία της.
Ἔτσι, γιὰ τοὺς Ρώσους ἡ ἀπόλυτη κυριαρχία στὸν Ἀρκτικὸ εἶναι μονόδρομος. Παρόμοιες ἀπόψεις φαίνεται νὰ ἔχει καὶ ἡ Βραζιλία καὶ ἡ Ἰνδία καὶ φυσικὰ καὶ οἱ ΗΠΑ. Οἱ τελευταῖες, διαχρονικά, ἀντιμετωπίζουν μία τεράστια θαλάσσια ἔκταση, εὔρους τουλάχιστον χιλίων χιλιομέτρων ἔνθεν καὶ ἔνθεν τῶν ἀκτῶν τους στὸν Ἀτλαντικὸ καὶ τὸν Εἰρηνικό, ὡς χῶρο ὅπου μποροῦν νὰ πράξουν ὅ,τι ἀπαιτεῖται γιὰ νὰ ἐξασφαλίζουν τὴν ἀσφάλειά τους, ἀδιαφορώντας γιὰ τοὺς περιορισμοὺς τοῦ διεθνοῦς δικαίου. Μὲ ἄλλα λόγια, ἔχει ξεκινήσει ἤδη μία διαδικασία ποὺ τείνει νὰ μετατρέψει τὴν ΑΟΖ, ἰδιαίτερα δὲ στὶς κλειστὲς θάλασσες, σὲ χῶρο σχεδὸν πλήρους ἐθνικῆς κυριαρχίας, περίπου ἰσότιμο μὲ τὴ στεριά. Αὐτὴ ἡ νέα διεθνοπολιτικὴ πραγματικότητα εἶναι ἀναπόφευκτο ὅτι θὰ ἐπηρεάσει καὶ τὸ ἑλληνοτουρκικὸ σύστημα.
Γιὰ τὴν ἀκρίβεια ἤδη τὸ ἐπηρεάζει. Ἡ ὁρολογία τῆς “Γαλάζιας Πατρίδας”, ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ Τουρκία εἶναι ἐπιδεικτικὰ ξεκάθαρη γιὰ τὸ πῶς ἀντιλαμβάνεται ἡ Ἄγκυρα τὸ Αἰγαῖο καὶ τὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο. Ἀναλυτικότερα, ἡ ἄτυπη μετατροπὴ τῆς ΑΟΖ σὲ χῶρο ἐθνικῆς κυριαρχίας αὐτομάτως τοποθετεῖ τὴν Τουρκία καὶ τὴν Ἑλλάδα σὲ μία γεωπολιτικὴ δυσαρμονία, πρωτοφανῆ στὴν ἱστορία τῶν δύο χωρῶν. Μὲ βάση τὴ δυναμική του “γαλάζιου ἐθνικοῦ ἐδάφους” ποὺ διαμορφώνεται διεθνῶς, ἂν ἡ Τουρκία ἐπιτύχει νὰ μὴν ἔχουν ΑΟΖ καὶ ὑφαλοκρηπίδα τὰ ἑλληνικὰ νησιά, ἢ ἐπιβάλει στὴν Ἑλλάδα νὰ μὴν ἀσκεῖ σὲ αὐτὰ τὰ κυριαρχικά της δικαιώματα, τότε προκύπτει σοβαρὸ πρόβλημα ἐθνικῆς κυριαρχίας. Κι αὐτό, λόγω τῶν γεωπολιτικῶν ζυμώσεων ποὺ βρίσκονται σήμερα ἐν ἐξελίξει διεθνῶς καὶ τείνουν νὰ μετατρέψουν – ἀτύπως πλὴν ἀποφασιστικῶς – τὴν ΑΟΖ σὲ χῶρο περίπου ἐθνικῆς κυριαρχίας.
Τὰ Ελληνικὰ Νησιὰ (συμπεριλαμβανομένης τῆς Κρήτης) μετατρέπονται στὴν καλύτερη περίπτωση σὲ χῶρο ἀσαφοῦς κυριαρχίας. Κατὰ κάποιον τρόπο “ἰμιοποιοῦνται”. Ἑπομένως, ὅλο τὸ Αἰγαῖο μεταβάλλεται σὲ μία “ὑπεργκρίζα ζώνη” καὶ στὴ χειρότερη ἐνσωματώνεται μέσα σὲ τουρκικὸ “θαλάσσιο ἔδαφος”.
Στὴν τελευταία περίπτωση, ἀκόμη καὶ ὑπὸ τὶς καλύτερες προϋποθέσεις, πολλὰ Ελληνικὰ Νησιὰ θὰ γίνουν κάτι σὰν τὸ Λεσότο στὴ Νότιο Ἀφρική. Δηλαδὴ θὰ εἶναι θύλακοι μέσα στὸν χῶρο Εθνικῆς Κυριαρχίας τοῦ ἀντιπάλου.
Στὴν πράξη, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ τὰ νησιὰ δὲν θὰ ἔχουν κυριαρχικὰ δικαιώματα, θὰ θεωροῦνται προεκτάσεις τοῦ “περιβάλλοντος κράτους”, δηλαδὴ τῆς Τουρκίας, μὲ ὅ,τι αὐτὸ σημαίνει καὶ γιὰ τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία ἐπὶ τοῦ ἐδάφους αὐτῶν. Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ νέα διεθνὴς πραγματικότητα στὶς κλειστὲς θάλασσες τοῦ πλανήτη τείνει νὰ ἑνοποιήσει τὴ στεριὰ μὲ τὴ θάλασσα σὲ μία ἑνιαία καὶ ἀδιαίρετη ἑνότητα, μὲ ἀποτέλεσμα ἂν χαθεῖ ἢ νὰ “γκριζάρει” τὸ θαλάσσιο κομμάτι αὐτῆς τῆς ἑνότητας, νὰ χάνεται, ἢ ἔστω νὰ “γκριζάρεται” καὶ τὸ χερσαῖο.
Δυστυχῶς, αὐτὴ ἡ νέα δυνητικὴ διεθνὴς γεωπολιτικὴ πραγματικότητα ἔχει περάσει ἀπαρατήρητη (;) ἀπὸ τὶς Ελληνικὲς ἐλὶτ μὲ ἀποτέλεσμα στὸ ἑλληνικὸ σύστημα ἐξουσίας ἀπειλοῦν νὰ κυριαρχήσουν τραγικὲς ἀντιλήψεις. Ἀντιλήψεις ποὺ προωθοῦν τὴν ἄποψη ὅτι ὀφείλουμε νὰ ἀντιληφθοῦμε «τὴν ἀλήθεια τῶν ἄλλων», δηλαδὴ τῆς Τουρκίας καὶ νὰ συμβιβαστοῦμε!
Ἐπιπροσθέτως, ἡ πολιτική της Μὴ Άσκησης τῶν θαλάσσιων Κυριαρχικῶν Δικαιωμάτων τῆς χώρας, χάριν ὑποτίθεται μετριοπάθειας, ὅπως εἶναι ἡ μὴ ἀνακήρυξη ΑΟΖ καὶ ἡ ἐπέκταση τῶν χωρικῶν ὑδάτων στὰ 12 ναυτικὰ μίλια, καθίσταται πλέον ἐγκληματικὰ ἐπικίνδυνη. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ ἐγγὺς θάλασσες τείνουν νὰ μετατραποῦν σὲ προέκταση τῆς στεριᾶς, ἂν δὲν τὶς ἀντιμετωπίζεις ὡς τέτοιες, τότε ἀτύπως περνᾶς τὸ μήνυμα ὅτι οὔτε οἱ στεριὲς εἶναι δικές σου. Καὶ ἂν δὲν εἶναι δικές σου εἶναι κάποιου ἄλλου. Τόσο ἁπλά.
Visits: 0
